Parabéns a todos aqueles que loitan pola paz sen armas, esgrimindo os seus soños tan so coa palabra, para expresar deste xeito os seus sentimentos o carón do tempo, aínda que non sempre sexan dous no camiño no carro do futuro, teranse que afacer as circunstancias que nos poñen de preto.
A liberdade de decisión din que a ampara a constitución, claro esta, cunha certa medida, xa que non se debe ir por aí matando, roubando ou semellante. Pero fora deste punto de vista cada quen debería ter completa dispoñibilidade sobre a súa persoa. Pero tampouco isto e certo de todo, xa que son moitos os que nalgún intre da súa vida, de un xeito ou outro, perden este referente e alguén decide por el deixándose levar coma unha táboa enriba das augas a onde estas a queiran levar. E aínda que eles quixeran coller aquel vieiro que lles motivaba, non tiveron esa opción de escoller nese cruce de camiños en cal coller o cal deixar, se boltar cara adiante ou camiñar para atrás, se a esquerda ou a dereita por onde poder continuar. De aí que moitas veces non se chegue a comprender aqueles, que tendo todo o tempo o seu dispor, cheguen a estragalo sen darlle o valor que ten, e pérdeno en trebellos, en argalladas que o longo an de pasaralles factura. Mentres, outros loitaran con tódalas súas forzas por acadar o seu soño, para tentar chegar a tocar de algún xeito ese paraíso proposto, para o que lle e vedado, estreitándoselle o camiño, tendo que ir por intres, case que de canto, debendo agacharse para non dar coa cachola no teito, xa que han de vir outro que tentaran por tódolos medios, de roubarlle esa livertade que tanto nos custou o longo dos anos, impóndolle outras maneiras de vela vida, someténdo como se tal basallo a facer o que case non pode. Namentres que a certo nivei uns andan a rebordar de fartura, outro teran que afacerse para que os mencionados segan arrolándose na enchenta para teren cada vez máis. Pero non sei se se enganaran un chisco, xa que todos necesitamos do resto dos mortais, e se alguns pensan na contra, poda que un día caian na conta, de que se a horta non se rega remata por secar e non dar froito. Por tanto se a o pobo non se lle da o que precisa, este perderáse sen remedio nas latitudes dunha miseria inmerecente.
Caprichoso destino, que con cada ve diferente o camiño. Pero e aí cando a forza da constancia é a única ferramenta para tentar coller os soños. Que non quede pois por non tentalo, xa que pode ata ser probable que algún día sen decaer, cheguemos a recoller de novo o froito desa arbore.
A liberdade de decisión din que a ampara a constitución, claro esta, cunha certa medida, xa que non se debe ir por aí matando, roubando ou semellante. Pero fora deste punto de vista cada quen debería ter completa dispoñibilidade sobre a súa persoa. Pero tampouco isto e certo de todo, xa que son moitos os que nalgún intre da súa vida, de un xeito ou outro, perden este referente e alguén decide por el deixándose levar coma unha táboa enriba das augas a onde estas a queiran levar. E aínda que eles quixeran coller aquel vieiro que lles motivaba, non tiveron esa opción de escoller nese cruce de camiños en cal coller o cal deixar, se boltar cara adiante ou camiñar para atrás, se a esquerda ou a dereita por onde poder continuar. De aí que moitas veces non se chegue a comprender aqueles, que tendo todo o tempo o seu dispor, cheguen a estragalo sen darlle o valor que ten, e pérdeno en trebellos, en argalladas que o longo an de pasaralles factura. Mentres, outros loitaran con tódalas súas forzas por acadar o seu soño, para tentar chegar a tocar de algún xeito ese paraíso proposto, para o que lle e vedado, estreitándoselle o camiño, tendo que ir por intres, case que de canto, debendo agacharse para non dar coa cachola no teito, xa que han de vir outro que tentaran por tódolos medios, de roubarlle esa livertade que tanto nos custou o longo dos anos, impóndolle outras maneiras de vela vida, someténdo como se tal basallo a facer o que case non pode. Namentres que a certo nivei uns andan a rebordar de fartura, outro teran que afacerse para que os mencionados segan arrolándose na enchenta para teren cada vez máis. Pero non sei se se enganaran un chisco, xa que todos necesitamos do resto dos mortais, e se alguns pensan na contra, poda que un día caian na conta, de que se a horta non se rega remata por secar e non dar froito. Por tanto se a o pobo non se lle da o que precisa, este perderáse sen remedio nas latitudes dunha miseria inmerecente.
Caprichoso destino, que con cada ve diferente o camiño. Pero e aí cando a forza da constancia é a única ferramenta para tentar coller os soños. Que non quede pois por non tentalo, xa que pode ata ser probable que algún día sen decaer, cheguemos a recoller de novo o froito desa arbore.
